Er was eens...

... een meisje dat met haar prins zou trouwen in het verre Viëtnam...

Even leek het erop dat het niet zou gaan lukken. Ik was absoluut niet voorbereid op Viëtnam opzich, maar al helemaal niet op het binnen fietsen van Hanoi.
Dit is wat ik schreef aan het thuisfront:

Stel je voor: Je bent een meisje met blonde krullen en komt uit het goed doorvoedde westen. Je bent naief genoeg om te denken dat je de wereld over zou kunnen fietsen. Dan opeens fiets je van een vliegveld in Vietnam naar de hoofdstad Hanoi. Onderweg ruikt het of ze Hanoi aan het afbranden zijn, want ze steken hier en daar de berm in brand om de enorme afvalbergen die daar liggen te doen verdwijnen. Je ziet brommertjes met dode, onthoofdde varkens achterop. De levenloze beestjes slepen met hun pootjes over het asfalt. Het verkeer raast langs je en iedereen blijft stug zijn claxon ingedrukt houden, daarbij roepen ze naar je en lachen ze je uit om je veel te rode hoofd en veel te witte blote benen. Opeens mag je de grote weg naar Hanoi niet meer volgen, omdat je op de fiets bent. Je komt in een dorpje terecht waar het zo armmoedig en zo vies is. Het enige bekende is je lieve vriend die zijn hoofd koel houdt. Je begint je langzaam af te vragen waarom je hier in vredesnaam aan begonnen bent. De tranen steken in je keel. En het wordt allemaal erger, nog veel erger!

Dat meisje ben ik! Ik was behoorlijk in paniek. Zonder Arjan was ik echt doorgedraaid denk ik. Ik moet er wel bij zeggen dat we maar vier uur geslapen hadden, ik een vervelende vlucht had gehad en alleen een klein stukje vis gegeten had.
Het verkeer in Hanoi is gekkenwerk, maar zolang ik bleef fietsen was het goed. Ik was vooral bang dat er geen eten of hotel zou zijn. En dat als ik iets zou eten, ik er dood aan zou gaan, of erger nog, ik er heel ziek van zou worden! Ik was aan het hyperventileren en zat kinderliedjes te zingen om mijn ademhaling te controleren. Arjan was geweldig. Hij liet mij met rust en vertelde dat alles goed zou komen, al wist hij nog niet hoe. Stak gewoon zijn arm uit en iedereen in die enorme stroom stopte gewoon!! Ik kon er zo achteraan fietsen.
Zodra we een hotel gezien hadden, zakte de paniek al weg. Ik zou 1000 euro voor een kamer betaald hebben. In werkelijkheid betalen we 7,50 euro voor deze luxe kamer! Het vriendelijke hotel-jongetje heeft heerlijk eten voor ons gehaald. We zijn de rest van de avond binnen gebleven, ik had voorlopig wel genoeg indrukken opgedaan!

Trouwen in Hanoi...? Van-zijn-lang-zal-ze-leven-niet!
Als het aan mij ligt gaan gewoon lekker toeristje spelen, in toeristische eettentjes tosti's eten, met de trein naar Sapa en dan snel naar het meer ontwikkelde zuiden van Vietnam om daar te gaan fietsen.

Gelukkig, na een weekend acclimatiseren, was Hanoi waarrempel in een fantastische stad veranderd.

We vonden de Ambassade en daar onze beste vriend in Hanoi, Meneer de Leeuw, met wie ik alles geregeld had via de mail. We dineerden bijna (helaas bijna) met de Prins de Nederlanden en gingen in ondertrouw. Twee weken later, vandaag 4 jaar geleden, verbond André Haspels, de Ambassadeur van Nederland in Hanoi, ons in het echt! 5:00 uur Nederlandse tijd!

We vertrokken naar de Ambassade in twee verschillende taxi's. Eén met mij en onze fietsen, de ander met Arjan. Het was de meest hylarische rit van mijn leven. De avond van te voren hadden we ergens ringen gekocht. Ik een schattig ringetje van $3,- en Arjan een soort afgezaagde loden pijp. Deze ringen haalden we op het juiste moment uit onze broekzak, nog een zoen en... wij waren officiëel een echt paar!

We sliepen in een heerlijk luxe hotel. We waren dolblij met onze geluidsdichte kamer, om andere reden dan je zou denken bij een huwelijksnacht. We namen een duik in het zwembad. En we hadden rain on our weddingday!
De volgende dag begon onze huwelijksreis en vlogen we naar Nha Trang!

Meer over onze reis en trouwdag? Kijk even hier.