Slaap Janne slaap

En daar zijn we weer. Thuis. De enorme berg was heeft zich inmiddels gesplitst in twee keurige bergen. Eén schone en één nog altijd ongewassen. Ik laat het maar even zo.Ik heb tenslotte nog een paar dagen vakantie.
Natuurlijk ga ik u nu niet lastig vallen met hoe geweldig het allemaal was, want dat was het natuurlijk. En hoe heerlijk het ook was, thuis is alles dan weer anders. Of eigenlijk juist niet. Alles is weer zoals het was, met allerlei dingen die je opnieuw moet accepteren. Zoals bijvoorbeeld de herrie op straat. Jee, wat stoor ik mij daar aan. Wat een herrie is het hier! Dan maar bloedheet in huis, ik heb de ramen en deuren dicht.
Ook is Janne in die drie weken tijd opeens een twee jarige peuter geworden, al moet ze nog jarig worden. Ze praat (en praat en praat en praat). Ze klauterd, klimt, springt en alles met even veel overmoed. Waar ze voorheen nog erg voorzichtig was, stuiterd ze nu gewoon van een betonnenblok af. Hoppa! roept ze dan. Ze spreekt vreemden aan. Wil alles zelf doen. En dan bedoel ik niet zelf haar schoenen aan doen, want dat is inmiddels al oud nieuws. Nee, ze loopt wel even zelf naar oma (van Amsterdam naar Brabant). Erg groot dus!

Maar dan het slapen (van Janne). In de vakantie ging dat flink mis. Plotseling wilde ze niet dat papa haar naar bed bracht. En daar waren wij het uiteraard niet mee eens. Dus begingen wij onze grote fout. De tweede dag in de camper bracht Arjan haar gewoon naar bed. Twee uur later en twee maag-in-houd'en-over-het-matras later, nam ik toch het maar over. Na deze ervaring kozen wij eieren voor ons geld wat deze vakantie betreft, wat inhield dat ik ons gevoelige meisje de gehele vakantie naar bed bracht. Ze was zo geschrokken van dit avontuur dat het mij de eerste twee weken elke avond zo'n anderhafuur (ja, u leest het goed, ander-half-uur!) koste voor ze sliep. En 's middags ook een klein uur. Na twee weken ging het iets beter en duurde het meestal maar een klein uurtje. Ik kan u verklappen dat ik regelmatig met stoom uit mijn oren de camper uitkwam.
Ik kan dan pedagoochelaar zijn (zoals één van u mij ooit noemde), maar als het om eigen kinderen gaat is dat toch echt een ander verhaal!
Inmiddels zijn we thuis de boel weer wat aan het rechttrekken. Vanmiddag ging ze vrij snel slapen, zonder dat ik erbij heb gezeten. Helaas zijn de avonden altijd moeilijker geweest. Ik pas de ik-zit-erbij-maar-op-afstand-en-zeg-niets methode toe. Zo'n methode dat als je die leest je denkt: dat doet toch niemand echt?! Een uur heb ik er gisteren naast gezeten. Ik heb nog even gesmokkeld, omdat ze op enig moment bij mijn teen kon. Mijn hand is eigenlijk haar favoriete knuffel. En ik kan het nu leuk opschrijven, maar ik kan u vertellen dat de tranen gisteren over mijn wangen liepen toen ze me huilend smekend om mijn teen vroeg, die ik toch maar had verplaatst. Teen heppuhuh!!! En ik alleen maar mijn hoofd schudde en sssst fluisterde.
Vandaag duurde het ook een uur. Ik was iets verder weg gaan zitten. Geen tenen meer! Gelukkig probeerde ze het vandaag met humor. Ze haalde werkelijk alles uit de kast. Ze verzon zelfs een splinter in haar teen. Ze kan het woord niet eens uitspreken limper, noemt ze het. Ook deed ze me voor hoe ze me in mijn teen zou bijten. Of ik haar even mijn teen wilde geven, Lo hap mama, Ja? Tijk! En dan beet ze in haar eigen teen. Toen ik de deur van haar kamer halverwege open deed (Ja, ik bedoel het was snikheet en ik mocht ook al niets zeggen en ik zat al een klein uur, het was niet dat zij al bijna sliep, zij stond te springen, dus even smokkelen mocht. vond ik.) werd ze even stil. Daarna keek ze me aan en en zei dat als dadelijk de zon in haar oog zou komen, ik de deur wel weer dicht moest doen. Ja? Mama? Gelukkig kwam er geen zon, maar de maan en uiteindelijk viel ze dan toch in slaap. Ik ben verbaasd (en gebroken)!