Ik sta de deur open te draaien op het adres waar ik werk, klaar om naar binnen te gaan. Gaat mijn telefoon. Het is Arjan, snel neem ik nog even op.
Zo begon ik donderdagavond mijn blog. Inmiddels zijn we bijna een week verder. De verbinding met internet liep niet
Maar goed, ik neem de telefoon dus nog even op terwijl ik met mijn sleutel de drie sloten open draai.
Ben je al op je werk?
- Ja, ik loop net naar binnen.
Maar het is zeven uur!
- Hoe bedoel je ZEVEN uur?
Ik heb me net rot gefietst om nog enigzins op tijd op mijn werk te zijn. Acht uur dus!
Ik heb gisteravond de wekker per ongeluk een uur vooruit gezet.
- @#$%@^&^#*(@))$#%!!!!!
Zachtjes draai ik de sloten weer dicht. Stap op mijn fiets en begin weer te trappen. Langzaam valt alles op zijn plek. Het was gisteravond ook opeens zo laat. En Janne sliep vanmorgen nog, ik dacht dat ze lekker had uitgeslapen, maar nee dus. De bakker op de hoek was nog dicht, mijn prachtige brein had verzonnen dat hij wel zou zijn overvallen ofzo. Ik maakte me al een beetje zorgen over Frankie (de bakker dus). De klok onderweg, die ik check om te kijken of ik nog harder moet gaan fietsen stond op 6:40 uur. Daar heb je ook niets aan, aan zo'n klok die niet goed staat!
Jaja, een knap staaltje routine-denken.
Pfff! En dan heb je dus opeens een uur over... Wat heb je gedaan? Bijkomen van alle stress?
BeantwoordenVerwijderenEn, hoofdpijn van je dilemma? Da's niegoe hoor! Doorhakken die Gordiaanse knoop...
*zegt zij, die écht geen idee heeft waar je dilemma over gaat, maar dat terzijde; t komt uit een goed hart ;-)*
Grappig hoe je dan zó gaat denken dat alles toch op z'n plek valt - zoals bij bakker Frankie, maar ik zou wel zeggen 'liever een uurtje voorlopen dan een uurtje achter'of niet?
BeantwoordenVerwijderen