Moraal

Zal ik u eens een geheim verklappen? Nou ja, geheim. Het is eigenlijk geen geheim. Het is meer iets waar ik niet over praat met vreemden. En liever ook niet met bekenden. Het is zo'n ding waar iedereen zegt begrip voor te hebben, maar tussen de regels door voel ik dat ze er geen bal van begrijpen. Of zou dat mijn eigen criticus aan het woord zijn?

Voor de draad ermee, hoor ik u denken.
Ik kan Janne niet aan een oppas overlaten.
Nou, daar heb je het!
In die anderhalf jaar dat Janne nu bij ons is, hebben wij één keer één biertje gedronken in het café op de hoek, zijn wij één keer samen de stad in geweest zonder Janne en zijn wij één keer naar de film geweest. Al deze keren paste mijn moeder op. En al deze keren vond ik het spannend, maar niet overdreven. En al deze keren kreeg Janne koorts. Janne is in goede handen bij mijn moeder. Ze kennen elkaar goed en mijn moeder is gewend om met kinderen om te gaan. Bovendien hebben mijn moeder en ik veel van "dezelfde maniertjes". We hebben zelfs samen met kinderen gewerkt in het verleden. Maar toch... Het voelt voor mij heel onnatuurlijk. Wat het me vooral moeilijk maakt is mijn enorme inlevingsvermogen. Ik beeld me dan in dat Janne gewoon niet snapt dat ik of Arjan er niet is. Waarschijnlijk is dit ook zo. Ik wil natuurlijk graag dat ze hiermee dan leert om te gaan en dat kan natuurlijk alleen maar door te oefenen. Dus ja, ik wéét het allemaal wel. Natuurlijk is het ook beter voor je relatie om er af en toe ook eens met z'n tweeën op uit te trekken. Jaja, wéét ik. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden.
Tot zover een verantwoording van mijn criticus en reacties uit de omgeving. Dan nu maar even mijn verhaal?!

Ik had dus een prenatale depressie. Of iets wat daar op leek, maar deze diagnose werd gesteld. Toen Janne geboren was, verdween de depressie meteen. Eindelijk kon ik genieten van dit lang verlangde geluk. Zoals eerder beschreven stopte ik met werken en ging als gastouder aan de slag om langer met Janne samen te kunnen zijn. Buiten dat dit voor mij fijn was, leek het helemaal in evenwicht te zijn met waar Janne behoefte aan had. Ze was als baby erg eenkennig. Huilde bij vreemden (ook opa's en oma's) op schoot. Ze begon zelfs te huilen als er iemand op het terras naar haar zwaaide. Ze observeerde mensen. Langdurig en van een afstandje. En wie haar geen ruimte gaf dit te doen, kon een langdurige huilpartij verwachten.
Wij hebben haar altijd de ruimte gegeven die ze nodig leek te hebben. Nooit moest ze bij iemand anders op schoot. En instinktief voelde ik dat het allemaal beter zou gaan waneer ze zou kunnen lopen en zelf kon aangeven wat ze wilde. En ik bleek gelijk te hebben. Vanaf het moment dat Janne kan lopen is ze heel open naar mensen. Het wordt nog meer nu ze begint te praten. Nog altijd heeft ze ruimte nodig in nieuwe situaties, omgevingen en in nabijheid van vreemde mensen. Maar als ze die ruimte krijgt, is ze een heel zelfverzekerd meisje dat zich prima weet te redden. Ze stapt op kindjes af, zwaait naar iedereen, vertelt haar verhalen aan wie maar luisteren wil.

Morgen komt mijn moeder oppassen. Een hele dag! Arjan en ik hebben allebei les. Ik ben benieuwd. Maanden hebben we hiernaar toe gewerkt. Oma bijna wekelijks gezien. (Wat geen zelfsprekend gegeven is gezien de afstand tussen Brabant en Amsterdam.) Ik zie er tegenop. Ik kijk er naar uit. Ik ben reuze benieuwd.
Ik ben blij dat we het op onze manier hebben kunnen aanpakken. Janne heeft het van geen vreemde. Vandaar dat wij haar behoeften zo goed herkennen en aanvoelen. Wij moeten ook ruimte en tijd hebben om in nieuwe dingen te groeien.
Mijn gevoel zegt dat we in de toekomst, als Janne goed kan praten, haar gevoelens onder woorden kan brengen en dingen makkelijker kan beredeneren, wij nog vaak gebruik zullen maken van een fijne oppas.

Eigenlijk is alles heel logisch en makkelijk als je je eigen gevoel volgt!