Hoe de laarzen hun roeping mis liepen

Het lijkt al weer zo lang geleden. En dat is het ook. Het was nog voor Janne zelf los kon lopen, dat wij haar eerste regenlaarsjes kochten. Het was iets waar ik ongeduldig op had gewacht. Er bestaat voor mij geen groter geluk dan een kind (metname mìjn kind) die met regenlaarsjes door de bossen struint. In die tijd gingen we regelmatig naar de geitenboerderij. Wat we daar toen al te zoeken hadden begrijp ik nu ook niet meer. Het had iets te maken met het Amsterdam voor kinderen ontdekken, accepteren dat we voortaan thuis horen op overvolle kindertrekpleisters en we op zondagen nou eenmaal niets beters te doen hadden dan om 7.30 uur al in de regen door het bos te lopen en blij zijn dat die boerderij vroeg open gaat.
Maar goed, laarsjes dus. Mooie roze, van Bergstein, natuurlijk. Ik zag het helemaal voor me. Janne lekker stampend door de regenplassen, modderstroompjes en geitenkeutels. Natuurlijk gingen we niet zo vaak meer nadat we die laarsjes hadden aangeschaft. Of het één verband houdt met het ander betwijfel ik, maar het was zo. Tegen de tijd dat Janne eenmaal goed kon lopen op haar laarsjes waren ze eigenlijk al weer te klein. Ik was in de zevende hemel en bestelde snel een zelfde paar Bergsteiners, via marktplaats dit keer, dat dan wel. Janne loopt nu zeer regelmatig op haar regenlaarsjes ook wanneer het niet regent. Alleen omdat ik het zo stoer vind staan. Sinds ze haar All Stars heeft, is dat weer wat minder geworden. Ook zorg ik dat ze regelmatig haar zilveren goed-voor-de-voeten-schoenen aan heeft. En zo ook vandaag.
Vandaag liep Janne op haar blitse goed-voor-de-voeten-schoenen met mij naar de HEMA op de hoek. We gingen onderbroekjes en hemden kopen, zodat ze voortaan haar eigen navel tevoorschijn kan toveren. Maar dat terzijde. We liepen op ons gemakje de tweehonderdmeter terug naar huis, ik Liesje (pop van Janne) dragend, dùhùh! Toen Janne een regenplas ontdekte. Het was al eens eerder gebeurd dat ze er een zag zonder dat ze haar laarsjes aan had en toen wist ik het nog te omzeilen. Nu stapte ze er per ongeluk midden in. Jee, lachen! Al snel was het een spetterfeest van jewelste. Dikke pret. Natuurlijk geen laarzen, geen fototoestel, geen camera, geen papa, maar wel een super gelukkig kind! Ik deed vrolijk mee. Janne riep de hele buurt bijelkaar bovenbuurman erbij, die kwam ook even kijken. Pas toen de plas leeg was en Janne tot aan haar oren nat gespetterd was gingen we naar binnen! Daar legden we de broek, schoenen en sokken op de verwarming te drogen. Janne keek Baby Beethoven* in haar joggingbroek. En ik, ik maakte toch nog deze foto, vol van geluk.
(In haar mond heeft ze een rietje, geen lollie ofzo.)

* Voor wie de dvd's van Baby Einstein niet kent. Het is een geweldige serie met speelgoed dat gefilmd is met klassieke muziek eronder. Vanaf ongeveer 6 maanden tot drie jaar! Janne kijkt geconcentreerd het hele halve uur uit! En dan heb ik het eten klaar. Te bestellen op bol.com