Er zijn tijden dat je je als moeder zo vreselijk voelt. Ik las haar stukje en kon me helemaal voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn. En al is het op totaal ander vlak, ik voelde me ook rot.
Gisteren viel Janne van een trapje met drie treden. Ze struikelde bovenaan en dook zo met haar hoofd op de tegelvloer onder de trap. Ik zag het gebeuren, maar kon haar niet vangen. Even troosten en dan door naar school, tja het werk gaat door. Vandaag stootte zij haar ooglid aan de punt van een bankje. Blauw oog tot gevolg. Ik zat achter de computer. En ook vandaag moest ik nog even een kado kopen voor een kraamvisite vanmiddag. Ik had er woensdag geen zin in gehad. En nu moest ik wel. Maar Janne was eigenlijk moe. Dat heeft ze soms op vrijdag. Dan houdt ze het niet vol tot 12.30 uur. Op de terugweg viel ze in de bakfiets in slaap. Hangend in de riempjes, hoofdje in zo'n rare hoek.
Ik heb net mijn schuldgevoel afgekocht met een boterham chocoladehagel.
Bah, wat ben ik soms een rotmoeder.
Maar meestal niet gelukkig!
Afterparty
-
Na 26 uur een beetje (ik), nauwelijks (Floris) tot geen (de rest) slaap,
ben je wel gaar. Een gekke gewaarwording om over Nederland heen te vliegen,
op weg...
2 jaar geleden
Och jee! Volgens mij is het voor jou tien maal rotter dan voor haar! Kon je maar alle hobbels gladstrijken voor 'r hè! Maar dan zou ze zelf op zoek gaan naar hobbels, want om te groeien moet je vallen.
BeantwoordenVerwijderenAh gut, ik blogde net doekjes voor het bloeden en lees nu jouw blog...doekjes en hagelslag en kusjes van moedertje zelf maken heel veel goed.
BeantwoordenVerwijderenAggos. Dat heb ik ook wel 'ns gehad, dat koppie dat dan heen en weer bengelt in die bakfiets.
BeantwoordenVerwijderenIk had zelf eerst niks door totdat ik de glimlachende gezichten van de wandelende opa's en oma's die me tegemoet kwamen zag.
Doekjes, hagelslag, kusjes en veel knuffels zijn dan een fictieve, maar oh zo goed werkende pleister op den (hopelijk ook fictieve) wonde.