MAMA!

O jee, het is gebeurd. Voor het eerst in Janne haar leven erger ik me aan haar gedrag. Natuurlijk niet zoals je je ergert als je geen parkeerplaats kunt vinden, of wanneer je het campingbedje niet in- of uitgeklapt krijgt. En ook niet zoals wanneer iemand in de staat onophoudelijk zijn claxon ingedrukt houdt. Nee, zo erg is het niet. Maar toch.
Al weer een paar maanden geleden begon ze opeens te jammeren als iets haar niet lukte. Ik heb haar toen heel pedagogisch bijgebracht dat ze op die momenten gewoon "Mama, (wil je me helpen)" kon zeggen, in plaats van als een jammerende kat te keer te gaan. Dit werkte prima. Binnen no-time zei ze netjes "mama" en dat "wil je me helpen" bedacht ik er gewoon zelf bij. Maar nu begint dat vriendelijke "mama" andere vormen aan te nemen. Het is opeens verandert in een zeer claimend, doch enthousiast "MAMA! MAMA! MAMA! MAMA! MAMA! MAMA!" En niet alleen als ze hulp nodig heeft. Maar ook: "kijk eens wat ik kan", "Kijk eens een papiertje", "Kijk eens nóg een papiertje" en dat gaat maar door. Eerlijk gezegd weet ik niet eens precies hoe lang dit geclaim al bezig is. Ik werd me er afgelopen maandag opeens bewust van toen het buurjongetje, die net zo oud is als zij, haar na ging doen. Jezus, wat vond ik dat irritant! Maar sindsdien hoor ik het dus de hele dag. Gek word ik ervan. Het is nog te vroeg om te eisen dat ze de "wil je me helpen" er achteraan zegt. Dus ik schreeuw de hele dag terug van "JANNE! JANNE! JANNE!" probeer geheel verantwoord bij de eerste "MAMA!" (heel snel dus) te reageren. Met bijvoorbeeld "momentje lief". Vervolgens snauw ik keihard "NEE, LUISTEREN" als ze weer "MAMA!" zegt. negeer ik de andere "MAMA!'s" en geef haar daarna aandacht.
Alles onder controle dus. Maar geef toe, het aantal keren dat ik hier "MAMA!" schrijf is al irritant, toch?!