Kunt u mij de weg vertellen?

Het leek zo fantastisch. Memo komt op school. Dit behoeft misschien eerst enige uitleg, althans voor de mensen die mij niet kennen. Ik werk als gastouder. Samen met onze dochter Janne ben ik drie dagen in de week bij een ander gezin in huis en zorg daar voor de twee meiden, de één 4 jaar en de ander 4 maanden oud, voor het eten en de was. Hoe ik daarin terecht ben gekomen? Uhm... ik geef even voorkeur aan de korte versie. Na mijn prenatale depressie was ik na drie maanden niet klaar om Janne naar een dagverblijf te brengen en om mijn werk als (gezins-)voogd weer op te pakken. Dus... daar stond ik vanmorgen. Alles geregeld. Alle kinderen bij me. Klaar voor Memo in de ouderkamer. Er waren vijf kinderen. Eén muzikant. En aanzienlijk meer ouders dan kinderen. Die man met zijn contrabas deed enorm zijn best, maar die ouders, jezus sorry hoor, maar u had het moeten zien. Geen plezier. Geen betrokkenheid. Alleen kletsen. Twee-aan-twee. Roddelen waarschijnlijk. In dergelijke situaties verdwijn ik. Eerst ben ik stil, maak geen contact. Vervolgens ga ik compenseren. Vrolijk meeklappen. Niet schreeuwen ofzo, niet volledig over de top ofzo, maar wel zo van "kijk ik doe het ook, doet u gerust mee, u bent niet meer de enige!". Maar niets. Jammer zo'n leuk initiatief. Een ouderkamer, Memo. Kunt u mij misschien de wegwijzen naar de ouderkamer met leuke ouders?