Hoe ze heet en zullen heten

Ik ben natuurlijk nieuw in blogland, maar blijkbaar bestaat er zoiets als "stokjes". Dit las ik bij haar. En inderdaad bij haar had ik ook al iets gelezen over hoe ze heten en waarom. Aangezien ik nieuw ben, weet ik niet of je zomaar het stokje mag pakken. Ook laat ik al dagen allerlei berichtjes achter bij vreemden. Zij zullen wel denken: "Wie is dat nu weer en waar komt ze vandaan, en wellicht, wat komt die hier doen?!" Maar ik vind het leuk om ze te lezen, die vreemden. En ik ga er voor het gemak maar vanuit dat ik welkom ben. Net zoals u welkom bent bij mij. Met enige schroom en verlegenheid pak ik dus het stokje over en vertel ik u waarom onze dochter heet zoals ze heet.

Van veel mensen krijgen we de vraag of Janne een combinatienaam is van Susan en Arjan. Uhm... nee, dat is het niet. Wij hadden dat verband nog niet eens gelegd (als er al een verband is. OK JANne, ArJAN, zie ik ook nog wel. Maar dan SusAN, ofzo. Ook een AN inderdaad?!). Vroeger, heel lang geleden dus, werkte ik op een kinderdagverblijf. En daar was een meisje dat Janne heette. In de zeven jaar dat ik er in totaal gewerkt heb, ben ik natuurlijk heel wat namen tegengekomen. Maar helaas gaan al die namen samen met associaties. Laat ik mij eens op gladijs begeven en een paar voorbeelden noemen. Sophie: soft, angstig. Hugo: huilbaby Jorn: stomme ouders. OK zo is het wel weer genoeg. De meeste namen, ook de hele leuke, waren al bezet met allerlei persoonlijkheden in mijn hoofd. Maar Janne was goed. Janne was cool. Maar er waren er meer. Toen ik in verwachting was en het namen verzinnen begon, kwamen de meisjesnamen als vanzelf naar boven. Jongens namen waren moeilijker en uiteindelijk vonden we er maar één die geschikt zou zijn. Voor een meisje had ik veel meer leuke opties. Maar toen Arjan de naam Janne hoorde was hij zó enthousiast. Hij riep: "ik snap niet dat niet alle meisjes zo heten!" Maar ik stond er op om drie namen te verzinnen. Op het moment dat ze (we wisten inmiddels dat ze een meisje zou worden) geboren was zouden we besuiten welke naam het beste bij haar zou passen. Maar langzaam werd ze steeds meer Janne. En toen ze er was en ze vroegen wat haar naam was, was ik geschokt. "Uhm... Janne, denk ik." "Janne Sara". Wat raar. Dat moment. Een naam. Voor de rest van haar leven.

Maar wat nu het geval is... Toen we bij 20 weken zwangerschap hoorden dat dat kleine wezentje een meisje was, was ik dolblij. (Stiekem had ik wel een beetje voorkeur voor een meisje gehad, ziet u.) Maar tegelijk was ik ook intens verdrietig. Ik moest afscheid nemen van het mannetje waar ik ook over gefantaseerd had. Hij bleek er niet te zijn, want het was Janne. Toen Arjan de volgende dag onze enige jongensnaam aan een collega gaf, die geen jongensnamen kon verzinnen, was ik woest! (Hormonen, begrijp je?!) "Hoe kan je ons jochie weggeven?" "Verrader!" Ai ai, dat soort dingen. Toen die collega een week later nog eens vroeg 'wat die naam ook al weer was', durfde Arjan het niet nog eens te zeggen. "Dan krijg ik weer ruzie met mijn vrouw, sorry." Lafaard! Maar goed, waar ik naar toe wil. Die naam zit nog steeds veilig bij ons. Want ergens is hij ons kindje dat nog geboren moet worden. Maar oh, oh, we hebben ook nog een meisjesnaam. Stel dat onze "J" weer een meisje wordt. En ja, alle namen beginnen met een "J" J3. Geheel per ongeluk, niet expres, het komt gewoon zo uit. Maar daar zullen vast wat vragen of aannames over komen. En wil ik eigenlijk wel drie kinderen? Het lijkt of ik er al drie heb, ik bedoel alsof ik ze alle drie al ken! Janne, J en J. Ben benieuwd wie de volgende is die komt! En of die zal heten zoals ik denk dat die gaat heten.