Stress met een hoofdletter S

Lieve mede moeders, ik stress de pan uit.
Ik "moet" een peuterspeelzaal kiezen.
Twee en een half jaar (straks drie jaar) heb ik het moment van mijn meisje weg brengen uitgesteld.
Nu kan/wil ik dat niet meer. Ik wil graag dat ze met een beetje voorbereiding de grote plons in het bad der onderwijs maakt. Maar het kiezen van een peuterspeelzaal of voorschool valt me zwaar.
Ik kan totaal niet nadenken of voelen, als het gaat om een keuze maken. Ik lijk een losgeschoten projectiel, een bezetene die al die scholen afloopt. Na elk gesprek kies ik voor de school van dat moment en ga af op wat buren of moeders in het park zeggen. Vervolgens schrijf ik haar overal in. Inmiddels is ze op drie plaatsen geplaatst. Morgen hebben we een intake gesprek bij een voorschool waar ze waarschijnlijk toch niet heen zal gaan.

Gelukkig is er één lichtpuntje. Ik heb zojuist een heel klein beetje kunnen voelen wat mijn eigen keus zou kunnen zijn. Hetgeen het beste lijkt te voelen en aan te sluiten.
Maar dat is 10 minuten fietsen van ons huis vandaan.
En die school van morgen is zo lekker kneuterig de straat uit. En we hebben ook nog een Montessori op de hoek waar ik goede verhalen over hoor. Ik heb dan visioenen van spelen op het schoolplein met vriendjes en vriendinnetjes na school.

Eigenlijk moeten we nu al kiezen voor een basis school en ik was nog niet eens gewend aan het idee dat ik haar weg moet brengen.... Ze is twee en een half!
En dan is de kans ook nog groot dat we gaan verhuizen binnen nu en twee jaar.
Ik wou dat ik erom kon huilen. Maar ik kan alleen maar stressen.

U denkt nu vast: 'dit is typisch zo'n moeder die haar kind niet wil loslaten. Die haar kind verstikt.' Maar ik kan u geruststellen, dat valt wel mee. Als moeder kom ik best goed uit de verf. Ik had gewoon even een valse start met die prenatale depressie. Het is meer dat er hier in Amsterdam zoveel keus is. En er zoveel voors- en tegens- aan al die verschillende scholen zitten. En naar mijn mening is een basis school een van de belangrijkste perioden in een mensenleven.
Daar leg je de basis van je eigen individuele leven. Daar vorm je jezelf. En je moet het doen met de ruimte en het aanbod dat je krijgt. Je ervaart en leert met je kind-bewustzijn, wat in je volwassen leven een grote rol zal blijven spelen. Een groot deel van hoe jij je later manifesteert en hoeveel moeite je dat zal kosten wordt op de basis school gevormd.

U hoort het. Ik meet met 'kleine' staven....

"Mama, is de Koningin groot?"

"Niet zo groot als jij, schat!"

Ook iets serieus vandaag!

Op deze dag vol onzin, grapjes en plagerijen leerde ik iets heel serieus. Of eigenlijk was het voor mij heel logisch. Maar hier las ik het. Zwart op wit. Ondersteund door de wetenschap.

Huilen
Huilen is de enige manier waarop een pasgeborene of klein kind zijn onlustgevoelens kan uiten. Het moet dan ook heel serieus worden genomen. Het is voor het kind even erg als het klinkt.
Vaak zeggen jonge ouders: “Ach we pakken haar wel op als ze huilt, maar niet meteen. We laten haar eerst een kwartiertje huilen. Soms iets langer. We kunnen niet op elke kik reageren.”
Diverse onderzoeken hebben aangetoond hoe desastreus dit voor het jonge kind is.
Ouders moeten inzien dat een baby onnodig laten huilen het kind blijvende schade toebrengt. Het zenuwstelsel verandert erdoor, zodat het vatbaar wordt voor toekomstige trauma’s.
Dus als het enigszins mogelijk is, pak je baby dan op als ze huilt, overdag of ’s nachts, en blijf bij haar zolang ze van streek is.
Bron: De herontdekking van het ware zelf. Door: Ingeborg Bosch

Het artikel dat dit onderbouwd is hier te vinden! Het is zeker de moeite waard om dit te lezen!

Lente op de glijbaan

Daar zat hij op de grond Janne tikte hem aan ze deed heel zachtjes 'ga je mee van de glijbaan?', vroeg zij in gedachten Hij ging lopen naar de glijbaan Hij klom op het eerste paaltje Zij gleed en gleed nog eens hij rustte uit zij gleed op haar buik 'kom je liefbeestje?' Hij klom verder en verder zij gleed en gleed hij was boven zij wilde hem helpen 'hij komt wel', zei ik zij gleed 'mama, waar is hij nou?' 'Oh, ik zie hem al, hij is daar!' Hij was al gegleden en zat onder aan de glijbaan 'dag liefbeest!' 'dag Janne' daar vloog hij weg zij zwaaide hem uit

I am the captain of my soul

Na lang wikken en wegen. Na een debat tussen mij en mijn demonen hormonen, winnen de hormonen. Ik duik mijn spekjesbed in met een dvd en drijf mee in een vilten bootje op een papieren zee. Morgen zal alles anders zijn.
En morgen was vandaag. En vandaag was heerlijk anders. Vandaag had ik een hele dag voor mijzelf. Mijn afspraken voor vandaag gingen niet door en mijn moeder kwam toch oppassen!
Ik nam het er van. Maakte van de gelegenheid gebruik om te lunchen met een goede vriend, beter bekend als mijn man. Een beetje onwennig stapte ik weer mijn leven in dat ik zo gewend was. En stond ik mezelf even toe de wereld uit te stappen die ´moeder´ heet.
Na onze lunch liepen we door de stad. Arjan terug naar zijn werk en ik dook het Tuschinski in. Ik liet me inspireren door Invictus. Een prachtige film. En wat een ontdekking om alleen naar de film te gaan, zeker ´s middags als het niet druk is. Heerlijk anoniem lachen en huilen. Je laten inspireren zonder afgeleid te worden. Aan het eind hoef je niet meteen een mening te hebben en formuleren.
Ik doe weer mee. Ik sta weer op de kaart!
En morgen speel ik weer heerlijk met mijn meisje.


Ter inspiratie;
het gedicht dat Nelson Mandela door donkere dagen hielp:

Invictus
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.

William Ernest Henley

De campingdisco

Ik bevind mij in Morgins, Zwitserland. Samen met man en kind. Omwille van de nostalgie werken wij één weekje in het wintersport hotel waar Arjan vroeger werkte. Ik schrijf vroeger, want het is toch al weer zo'n tien jaar geleden dat hij daar zijn laatste seizoen draaide. Wij zijn dan ook tien jaar ouder dan het andere personeel, maar dat mag de pret niet drukken. Ik zie Janne groeien door de nieuwe ervaringen. Ik voel mezelf groeien. Wat doet het toch veel om los te zijn van vaste patronen. Onze gasten bestaan uit een groep jongeren van een internaat. Van een van de jongens leer ik biertjes tappen. ik ben gelukkig. Op donderdag is het disco in het dorp. Onder in de kelder van een ander hotel. Nu kan ik verklappen dat ik dol ben op van dit soort campingdisco's. De energie, de sfeer die daar van uitstraalt, maakt mij intens gelukkig. Meisjes die bij de bar hun laars uittrekken en hun geld daaruit halen, met de verklaring dat ze geen sokken aan hebben??? En met geld in je zakken rond lopen kan echt niet! Stel dat je voor schut loopt in deze toch druk bezochte kelderdisco. In een hoekje staan allemaal giechelende meisjes bij elkaar. Ik luister verhalen over hem en hem van ze af. Vooral veel stoerdoenerij en uitvergrote problemen, zijn te beluisteren. De barmannen worden aanbeden. Terecht, de lange sportieve mannen achter de bar met hun kuiltjes in hun wangen, ik word er nog bijna week van! Ik zie de twinkelende ogen van de meisjes die aan de bar iets bestellen. "Ik wil iets met alcohol. Niet te sterk, maar ik wil het wel voelen. Wat kost dat? Oh, dan doe maar een cola." De leiding staat in een andere hoek, ze praten over nostalgie. Net als ik. Tussendoor begeven de mannen zich.Ze lijken van alles te moeten regelen. De arrogante hockeyer, de dwaze deus, de looser, de coole snowboarder. Een voor een hebben ze het druk met heen en weer lopen. Naar de bar, naar buiten om te roken, naar de flipperkast (want die is er natuurlijk ook!) En dan sta ik daar dus. Moeder. 33 Jaar en stomdronken van twee gin-tonic. Op weg terug naar huis plas ik stiekem in de sneeuw achter een busje, mijn man staat plassend naast mij. Giechelend en lallend lopen we verder. En 's morgens serveren wij het ontbijt!

Sorry, te laat.

Eigenlijk moet ik nu in de tram stappen, dan in de metro en dan om 14:00 uur tussen de krijsende kinderen mijn kindje in haar arm laten prikken door een onervaren student. Eigenlijk... Maar ze slaapt zo lekker. Dus ik smokkel. Ik ga te laat komen. Ik ga wel. Die keus was al moeilijk genoeg. Toen bleek het in de RAI te gaan gebeuren. Jezus, wat vind ik dit vreselijk. Nooit aan gedacht. Ik dacht gewoon op het consultatiebureau terecht te kunnen. Maar nee, helaas. Ze maken er een gespannen toestand van. Ik hoorde dat er op verschillende prik-plekken Pieten ingezet worden om de spanning nog wat extra op te voeren! Het zal een dolle boel worden... Later meer.

Nou, dat viel dus reuze mee. Nadat ik mij in het zweet de netelroos had gewerkt, bleek: het maakt helemaal niets uit hoe laat je komt. Het is gewoon een constante toevoer van kinderen. In een enorme hal word je opgevangen. Er hangt een heuze feeststemming. Geen Piet te bekennen, wel hangen overal ballonnen en een vrolijk duo dat op opgetogen toon zingt dat alle kindjes een prikje krijgen vandaag. Tja, als je de boodschap maar vrolijk brengt. Je bent dan nog ver verwijderd van de krijsende kinderen. Die bevinden zich een hal verder achter de schermen. Als je het huilen eenmaal kan horen, ben je ook zo aan de beurt.
Wel ging het meteen even mis, omdat die man Janne op schoot wilde hebben. Gelukkig mocht ik zijn plaats innemen. Janne was meer onder de indruk van de ballonnen, dan van de prik zelf.

Al met al heb ik misschien weer eens voor mijn beurt gesproken...

Bent u ook zo iemand die regelmatig voor uw beurt spreekt? Of bent u misschien een van die mensen die ik vanmiddag hoorde klagen over het aantal bacillen dat zich in zo'n ruimte als de RAI bevinden?

Oproep

Wil de h*fter of h*fster die vannacht onze bakfiets heeft gestolen deze zo spoedig mogelijk terug zetten op de plaats waar deze ontvreemd is!

Omdat ik aanneem dat u anoniem wilt blijven, (ik neem dit aan omdat u vast niet geconfronteerd wilt worden met de dingen die ik over u te zeggen heb. Zoals bijvoorbeeld dat u de aanduiding U helemaal niet waardig bent. Dat u een laagonderkruipsel bent dat een moeder en kind hun vervoersmiddel ontneemt. En dat u de reden bent dat moeder en kind nu in de stromende regen en hagelbuien drie keer moeten fietsen met de zware boodschappen. Dat u bent afgedaald tot de laagste laag van de bevolking. En dat u het meer dan die vriendelijke ander verdiend om het land uitgezet te worden, met een flinke trap onder uw zielige h*l) neem ik er genoegen mee wanneer u de fiets vanavond na zonsonderdag terugplaatst. Dan zullen we het niet meer hebben over de drie sloten die u naar alle waarschijnlijkheid heeft doorgeslepen!

P.S. Mocht u ook diegene zijn die eerder al onze fietskar ongevraagd meenam uit de stalling, deze dan graag meeleveren vanavond. De maat is nu wel vol hè!


Daarnaast roep ik iedereen op om uit te kijken naar onze geliefde bakfiets!

Signalement: Rood, bruine bak waar bloemen opgeplakt zijn en de pakkende tekst bakfiets.nl, een rode tent over de bak en een stoelverkleiner met rood/witte polkadots.

Foto: (Man en kind, te zien op de foto, worden niet vermist!)

Over hoe ik aan mijn nieuwe look kom

De maat was vol. Ik kijk niet vaak in de spiegel meer.
Of ik dat dan vaker zou willen? Nou ja, eigenlijk wel. Tenminste als de weerspiegeling mij zou bevallen. Vroeger, ja vroeger ja, toen ik nog jong en rimpelloos was, deed hij dat wel eens; bevallen. Maar nu ben ik bevallen en het lijkt wel of er maar een van de twee mag bevallen.
Anyway, ik kijk dus niet vaak meer, maar vandaag en gisteren ook al en vorige week viel me op dat er nu toch echt weer wat moet gaan veranderen. En nu was de maat dus vol. Ik pakte een schaar en... knipte mijn haar af. Serieus. Ik deed het gewoon zelf!
Er ontstond een boblijn.
Hé best grappig,
nog wat lagen,
hihi best grappig.

Ik laat de schaar nog maar even naast de spiegel liggen voor wat finetuning de komende dagen.
Maar ik ben bevrijd! Ik knipte mijn eigen haar!

Dus ik zeg: maak het kind in je blij en knip je eigen haar!

Honest Crap

1. Oftewel, de naakte waarheid over SusanInSite. Ook al weer vier jaar bekend als Susan van der Heijden en vroeger bekend als Susan Egging.

Maar voor ik nog meer persoonlijke details ga onthullen, en ik, voor ik er erg in heb, ergens op een dak sta met een megafoon terwijl ik mij tegelijkertijd tussen de menigte onder mij bevind, met het schaamrood op mijn kaken... Zoals in die stomme reclame.

Eigenlijk snap ik dat niet zo goed. Die waarschuwing. Ik bedoel, alles is zó electronisch tegenwoordig, dat zelfs als ik geen computer zou hebben, als ik nooit zou bloggen, nooit iets zou kopen via internet, nooit mee doe aan kortingsacties, nooit een hotel boek middels het net, dan nog zou naar mijn idee iedereen al mijn persoonlijke gegevens kunnen achterhalen. En wat dan nog. Wie ben ik. Wat is er zo interessant aan het feit dat ik in Dieren geboren ben? Nou ja, als iemand een reden weet waarom ik die waarschuwing serieus moet nemen, hoor ik het graag.

Maar goed, ik wijk enorm af van mijn prachtige Award, voor mensen die bloggen met hart & ziel, waar ik heel trots op ben. Nogmaals bedankt Lisette!

10x Susan:

1. Ik zoek een (bij)baantje voor de woensdag en/of vrijdag. Dus als iemand iets leuks en niet te ingewikkelds weet, het liefst in Amsterdam, of een goede tip heeft, tell me about it! Ik heb zin om weer iets gezelligs te ondernemen. Iets dat ik naast het coachen kan doen. Iets wat in plaats kan komen voor het gastouder zijn.
2. Na een dag (gast)ouder zijn, kruip ik het liefs om 20:30 uur in bed met een filmpje of NET 5 serie!
3. Ik vind het leuk om naar de PFAFFS te kijken. Eén van mijn nieuwste ontdekkingen. Op de één of andere manier vind ik het heel verrijkend om te zien hoe close die familie met elkaar omgaat. Dat ze bijvoorbeeld champagne opentrekken met elkaar, omdat jongste dochter/zus een nieuw vriendje heeft!
4. Als ik overprikkeld ben, kan ik niet verder kijken (en luisteren) dan mijn neus. Volgens mij moet dat er ongeveer uitzien als een kip die een worm probeert te pakken die aan een hengel vastzit en wordt voort getrokken door iemand die denkt dat dat grappig is.
5. Ik ben dol op mensen die goed zijn in hun werk. Het maakt niet uit wat ze doen, maar ik word daar zó blij van! Het heeft volgens mij nog het meest te maken met mensen die er zijn. Die gefocusd zijn op waar ze mee bezig zijn, die zien wat er moet gebeuren, die aanvoelen wat er nog nodig is om het helemaal af te maken. Mensen die er energie van krijgen om hun werk te doen.
6. Ik ben ongelofelijk kleinzerig als het om kleine pijntjes gaat. Ik kan echt 5x per dag beginnen over zo'n velletje aan je vinger bij je nagel. Als ik niet piep doet het echt pijn.
7. Ik kan niets aan anderen overlaten. Ik ben een ongegeneerde control freak!
8. Ik ben een complex wezen. Eerlijk, het heelal is er niets bij!
9. Ik heb mijn man, mijn Arjan, heel veel lief! Aanstaande zondag zijn we alweer vier jaar getrouwd!!! Ik zou morgen zo weer met hem trouwen. Hij maakt heel het bestaan logisch. Hij bevrijdt alle wormen van de hengels en daarmee mij.
10. Ik houd nog meer van onze dochter.

En de Award gaat door naar: Linda en MaMarije

Girl

Ei ei ei

Kleine meisjes worden groot!

Ik dacht ze slaapt toch niet. Dus knutselde papa een nieuwe voorkant voor haar bedje. En zo kregen mijn letters ook eindelijk een bestemming. Zeg nou zelf, wie wil hier nou niet slapen?!

Eerlijk gezegd was zo'n in- en uitloop bed wat ons betreft nog niet nodig geweest. Maar na de vakantie gaat het zo hard met Janne haar ontwikkeling, dat ze bij opa en oma al uit het bed klom. En het thuis regelmatig probeerde, maar net niet durfde omdat ze bij opa en oma was gevallen. Daarbij waren de "tralies" ook een soort machtsmiddel geworden. Ze stak er gewoon haar knie pijnlijk ver door, buigen, zodat deze niet meer terug kon en schreeuwde het dan uit van de pijn. En dan móest ik natuurlijk wel komen kijken en haar eerst redden en vervolgens troosten.
Zodoende... het werd dus tijd...

Een hoedje geschrokken

De vijf hechtpleisters en overkoepelende Garfield die het gat in het voorhoofd van Janne dichthouden waren tevens een goed excuus om de slaaptraining te staken! Ik hield vandaag gewoon haar hand vast terwijl ze in slaap viel. Wat een pechdag! Vanmorgen twee vingers tussen de deur. Een flinke kneuzing tot gevolg. Iets wat we alweer bijna vergeten zijn nadat ze misstapte terwijl ze met een loopauto in haar hand van een betonnen buitentrapje probeerde af te lopen. Ze viel precies op dat ijzeren ding waar je de deur in sluit. Naast het gat ook nog een flinke bult en een dikke rode neus! Maar verder gelukkig helemaal niets!
Zelf zegt ze met verbijsterende blik tussen een huppelsprong door: Janne was hoedje ùschrokken, mama! Nee leuk.

Slaap Janne slaap

En daar zijn we weer. Thuis. De enorme berg was heeft zich inmiddels gesplitst in twee keurige bergen. Eén schone en één nog altijd ongewassen. Ik laat het maar even zo.Ik heb tenslotte nog een paar dagen vakantie.
Natuurlijk ga ik u nu niet lastig vallen met hoe geweldig het allemaal was, want dat was het natuurlijk. En hoe heerlijk het ook was, thuis is alles dan weer anders. Of eigenlijk juist niet. Alles is weer zoals het was, met allerlei dingen die je opnieuw moet accepteren. Zoals bijvoorbeeld de herrie op straat. Jee, wat stoor ik mij daar aan. Wat een herrie is het hier! Dan maar bloedheet in huis, ik heb de ramen en deuren dicht.
Ook is Janne in die drie weken tijd opeens een twee jarige peuter geworden, al moet ze nog jarig worden. Ze praat (en praat en praat en praat). Ze klauterd, klimt, springt en alles met even veel overmoed. Waar ze voorheen nog erg voorzichtig was, stuiterd ze nu gewoon van een betonnenblok af. Hoppa! roept ze dan. Ze spreekt vreemden aan. Wil alles zelf doen. En dan bedoel ik niet zelf haar schoenen aan doen, want dat is inmiddels al oud nieuws. Nee, ze loopt wel even zelf naar oma (van Amsterdam naar Brabant). Erg groot dus!

Maar dan het slapen (van Janne). In de vakantie ging dat flink mis. Plotseling wilde ze niet dat papa haar naar bed bracht. En daar waren wij het uiteraard niet mee eens. Dus begingen wij onze grote fout. De tweede dag in de camper bracht Arjan haar gewoon naar bed. Twee uur later en twee maag-in-houd'en-over-het-matras later, nam ik toch het maar over. Na deze ervaring kozen wij eieren voor ons geld wat deze vakantie betreft, wat inhield dat ik ons gevoelige meisje de gehele vakantie naar bed bracht. Ze was zo geschrokken van dit avontuur dat het mij de eerste twee weken elke avond zo'n anderhafuur (ja, u leest het goed, ander-half-uur!) koste voor ze sliep. En 's middags ook een klein uur. Na twee weken ging het iets beter en duurde het meestal maar een klein uurtje. Ik kan u verklappen dat ik regelmatig met stoom uit mijn oren de camper uitkwam.
Ik kan dan pedagoochelaar zijn (zoals één van u mij ooit noemde), maar als het om eigen kinderen gaat is dat toch echt een ander verhaal!
Inmiddels zijn we thuis de boel weer wat aan het rechttrekken. Vanmiddag ging ze vrij snel slapen, zonder dat ik erbij heb gezeten. Helaas zijn de avonden altijd moeilijker geweest. Ik pas de ik-zit-erbij-maar-op-afstand-en-zeg-niets methode toe. Zo'n methode dat als je die leest je denkt: dat doet toch niemand echt?! Een uur heb ik er gisteren naast gezeten. Ik heb nog even gesmokkeld, omdat ze op enig moment bij mijn teen kon. Mijn hand is eigenlijk haar favoriete knuffel. En ik kan het nu leuk opschrijven, maar ik kan u vertellen dat de tranen gisteren over mijn wangen liepen toen ze me huilend smekend om mijn teen vroeg, die ik toch maar had verplaatst. Teen heppuhuh!!! En ik alleen maar mijn hoofd schudde en sssst fluisterde.
Vandaag duurde het ook een uur. Ik was iets verder weg gaan zitten. Geen tenen meer! Gelukkig probeerde ze het vandaag met humor. Ze haalde werkelijk alles uit de kast. Ze verzon zelfs een splinter in haar teen. Ze kan het woord niet eens uitspreken limper, noemt ze het. Ook deed ze me voor hoe ze me in mijn teen zou bijten. Of ik haar even mijn teen wilde geven, Lo hap mama, Ja? Tijk! En dan beet ze in haar eigen teen. Toen ik de deur van haar kamer halverwege open deed (Ja, ik bedoel het was snikheet en ik mocht ook al niets zeggen en ik zat al een klein uur, het was niet dat zij al bijna sliep, zij stond te springen, dus even smokkelen mocht. vond ik.) werd ze even stil. Daarna keek ze me aan en en zei dat als dadelijk de zon in haar oog zou komen, ik de deur wel weer dicht moest doen. Ja? Mama? Gelukkig kwam er geen zon, maar de maan en uiteindelijk viel ze dan toch in slaap. Ik ben verbaasd (en gebroken)!

Stuiter-it-forward de zomer in!

Dit blogje wordt mede mogelijk gemaakt door mijn ouders, alias Opa en Oma Miauw. Dank!

Ik las bij haar dit berichtje, of liever gezegd, ik zag dus die foto en dacht, ik doe mee! Doet u ook mee? Zelf weet ik hier geen Action te vinden, maar ik heb meteen mijn moeder erop af gestuurd en die nam er twee voor me mee. Ze werden vandaag als "special delivery" bezorgd door mijn vader die in Amsterdam moest zijn voor zijn werk. Janne is er stuiterend blij mee.


In het verrassingspakket dat mijn vader bezorgde zaten ook twee fantastische broekjes, die ik u niet wil onthouden. Creatief als ik ben, vroeg ik mijn moeder laatst om mijn Thaise vissersbroek in het klein na te maken. Het resultaat is verbluffend! En zo stoer aan die kleine billen! Helaas wilde het model vandaag niet poseren, wellicht volgt die foto later...
En mocht u het zich afvragen, de broekspijpen zijn omslaanbaar. En nu ik toch over de details bezig ben, let even op het kantje aan die witte!



Tot slot nog even lekker de vakantie in met een foto van vorige week. Niet van vandaag. Nee, vandaag regende het voor de plantjes. Ook belangrijk!

Drie hoeraatjes voor Amsterdam

We hebben nog een week te gaan, maar het voelt nu al als vakantie. Weer een heerlijk weekend. Wat is Amsterdam toch een heerlijke stad. Eerlijk waar mensen, kom naar Amsterdam! In elk park, in bijna elke buurt is een kinderzwembadje, dat uitstekend onderhouden wordt. We hebben er dit weekend heel wat gehad. Het Belamiplein, het Cremerplein, het Vondelpark, het Oosterpark... En overal heeft ze even veel plezier. Vandaag weer een strandje opgezocht, want zand én water blijft toch de perfecte combinatie!

Kent u dat gevoel? Dat gevoel van onrust. Van boosheid. Moeheid. Chagrijnig dus. In extreme vorm. Resultaat van de bakker op de hoek die om drie uur 's nachts zijn brood laat lossen (nee, hij bakt het niet zelf inderdaad!) in combinatie met hangjongeren en een zeer luidruchtige mug met uithoudingsvermogen!
Jezus wat een nacht! Gelukkig schijnt de zon.
Ik richt mij vandaag op voorbereiding (zie zwemvest) en groei. Nog één keer probeer ik eigen plantjes te kweken. En ik knipte voor het eerst de haren van Janne. (Minimaal natuurlijk!)

Schat zoeken

Geïnspireerd door een vriendin met een nieuw huis verplaatste ik Arjan afgelopen week alle meubels in de woonkamer. Ons huis is wat wit. Het is niet "warm" genoeg vond ik. Dus na een hele avond schuiven ontstond er een nieuwe opstelling.
Heel fijn. Meteen lijken ook alle oude patronen weg te vallen. Zoals bijvoorbeeld meteen op de bank ploffen voor de tv.
Alles wat ons huis nu nog nodig heeft is kleur en wat "oude zooi" om meer warmte en sfeer te creeën. Dat is op het moment sowieso mijn thema. Mijn eigen sfeer creeëren. Dus gingen wij vandaag op schattenjacht bij de kringloop.
Het was weer even geleden, maar door uw aanmoedigingen, wist ik dat het weer eens tijd werd.
Janne vond het geweldig. Ze rende door de winkel, speelde met het speelgoed, klom op de stapels matrassen, ontdekte zelf allerlei schatten en verstopte zich in kasten en paskamers. We hebben dus meteen weer een goed adresje voor regenachtige dagen!

Onze buit:

Incl. kleed en heel laag campingtafeltje (waar ik al een poos naar op zoek was). Excl. glas.

Het Pinkster-ritueel

De Pinksterwind blies al onze zorgen weg

en bracht nieuwe inspiraties mee!